Deze website dient als achtergrond informatie van Het Behandelpunt

Bij Het Behandelpunt kun je terecht voor behandeling van duidelijk omschreven benoembare problematiek, maar ook voor vage klachten waar je de vinger maar niet achter kunt krijgen. Zo van “Waarom heb ik dat nou, er is toch geen reden voor?” en die onmiskenbaar een schaduw over je leven werpen. Je kunt er mee leven, maar het voelt niet lekker.

Voor therapie bezoek: www.behandelpunt.nl

PsychoConsult dient uitsluitend ter informatie. Zie Contact voor een uitleg.

Protocol

Eigen aan een protocol is dat het een letterlijke vastlegging van regelgeving is. Het EMDR-protocol is zoals zoveel andere informatie te vinden op diverse internetsites. Ter completering en voor het gebruikersgemak voeg ik bij de letterlijke weergave van de protocollaire tekst hier en daar wat verklarende tekst toe.

In een EMDR behandeling zijn acht stappen te onderscheiden.

1. Om uit te kunnen gaan van een concrete traumatiserende herinnering word je gevraagd in gedachten terug te gaan naar het als het meest dramatisch beleefde moment en je daar een beeld van te vormen.

2. Met dit beeld in gedachten wordt een negatieve cognitie (gedachten, opvattingen) geformuleerd (NC). Daarbij gaat het om de dysfunctionele betekenisgeving, d.w.z. de betekenis die de ervaring voor jou persoonlijk heeft gekregen en die de ervaring voor jou traumatiserend maakt. Daarbij is belangrijk dat deze op jouzelf betrekking hebbende cognitie nog steeds geldt en dat ze gekoppeld is aan een sterk gevoel. Vaak gaat het om thema 's (in vakjargon domeinen) als zelfverwijt ("Ik heb gefaald"), schuld of verantwoordelijkheid ("ik ben schuldig " of "het is mijn schuld"), veiligheid ("Ik loop gevaar"), kwetsbaarheid ("ik ben te zwak, niet sterk genoeg"), mate van zelfwaardering ("Ik ben waardeloos, laf of stom") of verlies van controle ("Ik ben hulpeloos" of "Ik ben machteloos").

3. Naast deze negatieve persoonsgebonden overtuiging die je had op het moment van het trauma, word je gevraagd een positieve uitspraak, de zgn. positieve en functionele cognitie (PC) te formuleren, iets wat je had (en in de toekomst ook zou) wíllen geloven. Dit zal iets zijn wat tegengesteld is aan de eerder geformuleerde negatieve overtuiging. Dit om de NC te ontkrachten. Voorbeelden hiervan zijn in het geval van schuld: "Ik deed wat ik kon" of "Ik heb juist gehandeld"of bij te weinig zelfwaardering: "Ik ben de moeite waard", "een goed mens" of "best wel slim". Het gaat dus nu, in relatie met de traumatische herinnering, om een opvatting met een sterke positieve gevoelswaarde over jezelf als persoon, die sterk genoeg is om de geformuleerde negatieve overtuiging volledig te ondermijnen of te ontkrachten. Daarna wordt gevraagd om een beoordeling van de geloofwaardigheid van deze positieve uitspraak te geven met gebruikmaking van de VoC (Validity of Cognition) schaal van 1 (voelt aan "als volledig onwaar ") tot en met 7 (voelt aan als "volledig waar ").

4. Je wordt gevraagd je de met de gebeurtenis samenhangende beelden en negatieve cognities (zie evt. 2) weer in herinnering te brengen en er daarbij op te letten welke emotie dat oproept. Dan wordt gevraagd de hoeveelheid spanning die de sterkste emotie oproept aan te geven op een SUD-schaal ('Subjective Units of Disturbance') van 0 (geen spanning) tot en met 10 (extreme spanning), alsmede de plaats van de daarmee verbonden lichamelijke sensaties ("waar in het lichaam wordt de door de emotie opgeroepen spanning het sterkst gevoeld?").

5. Je wordt gevraagd je te concentreren op de herinnering, de NC en de bijbehorende lichamelijke sensaties. Daarna worden de afleidende externe stimuli aangeboden: bijvoorbeeld door het met je ogen laten volgen van mijn voor je gezicht heen en weer gaande vingers of hand (dit in sets van telkens ongeveer 25 oogbewegingen), of doordat ik afwisselend je linker en rechter hand of knie aanraak, of door het afwisselend rechts en links aanbieden van tikgeluiden via een koptelefoon, ook in series. Na elke set word je gevraagd wat er bij je naar boven is gekomen.

   Elke nieuwe associatie (beeld, gedachte, geluid, gevoel, wát je ook maar te binnen schiet) vormt de basis, het uitgangspunt voor de volgende set. Regelmatig wordt de mate van spanning geëvalueerd die nog wordt opgeroepen. Deze procedure zal er toe leiden dat de herinnering haar kracht en emotionele lading verliest, waardoor het steeds gemakkelijker voor je wordt aan de oorspronkelijke gebeurtenis terug te denken. De schokkende ervaring krijgt zo een plek naast alle andere in je leven, zonder nog steeds zo ontwrichtend te zijn. Vandaar dat men spreekt van desensitisatiefase (het minder gevoelig worden).

6. Als de spanning voldoende is gedaald (0-1) wordt het oorspronkelijke traumatiserende beeld gekoppeld aan de PC (met dus de nieuwe functionele betekenis, zie evt. 3) door opnieuw sets oogbewegingen uit te voeren (of auditieve/tactiele sets als voor die variant gekozen werd). Dit wordt zo lang herhaald als nodig is, totdat de VOC een waarde van 6 of 7 heeft bereikt. Deze fase wordt de installatiefase genoemd.

7. Nagegaan wordt of er ergens in het lichaam nog spanning aanwezig is, de zgn body scan. Indien nodig wordt dit nog verder bewerkt volgens de beschreven procedure.

8. De afsluiting heeft een opschonend karakter. Alles wordt nog 's na- en uitgevraagd in de trant van "Is er nog iets wat bij je opkomt?", "Hoe vond je dat het ging?" met als antwoord vaak iets in de trant van "Lekker, ik voel me stukken beter", of "In het begin had ik echt last van dat hocus-pocus-idee, maar gaandeweg de therapie gebeurde er zo ontzettend veel, dat ik dat gewoon vergat." De uitspraak "Zo ontzettend veel" is een mooie verwoording voor de stroom van zowel associatieve gedachten en beelden alsook voor gevoelens en lichamelijke sensaties die door de procedure op gang worden gebracht. Een sterke ervaring is ook dat er spontaan nieuwe gedachten of inzichten bij je ontstaan, die je in staat stellen ineens een andere, minder bedreigende betekenis te geven aan een gebeurtenis.